Descripción
Cidade. metrópole. megápole. telépole, metápole … Baixo calquera denominación, a substancia urbana defínese cada vez máis como a suma dunha serie de procesos e cada vez menos como unha forma arquitectónica. A cidade como horizonte practicamente único do mundo occidental, estendeuse ata o último recanto deste mundo. Malia estar sometido a un proceso globalizador que abrangue todos os demais procesos, constitúe o mellor lugar para a celebración das singularidades.
Quen se ocupa da cidade? Quen lIe dá forma? Quen a constrúe, a destrúe e a transforma?
Iniciamos este primeiro capítulo desde a pura contemplación estática dunha urbe cada vez máis diluída nunha complexa rede de relacións espazo-temporais que, indo a lén do tradicional paseante, incorpora o cidadán
transhumante. Unha cidade de límites difusos cuxos sistemas de lectura cómpre renovar con urxencía: os datos xa non son perceptibles nun tempo pausado, faise necesario o agora, o tempo real, fluxos que xa non son só físicos, senón tamén telemáticos. A cidade incorpórase así á rede, reproduce na forma a súa complexidade. Con todo, e a modo de ecosistema de relacións sociais, continúa a existir e conserva aínda ese sentido da memoria como substrato narrativo, posiblemente o único nexo de unión da súa existencia aparentemente vertixinosa.
Valoraciones
No hay valoraciones aún.